Zelluf doen

De zoons zijn koppig. Geen een uitgezonderd. Er is er echter maar eentje die daar met kop en schouders bovenuit steekt en dat is zoon2.

Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo koppig is. Dat is niet waar zullen andere down mama's misschien zeggen (lekker stigma he ;-)) Klopt, is ook niet waar, ik ken nog wel een paar andere kinderen die minimaal net zo koppig zijn als zoon2, maar die wonen niet in dit gezin en daar kan kan ik dus niet over praten. Ik kan wel praten over zoon2 en daar valt erg veel over te zeggen. Of toch eigenlijk weer niet. “Wil niet, ga weg.” waren lange tijd de meest gebruikte woorden.

Zoon2 wil het namelijk niet. Als we er niet alert op zijn, is zich verzetten tegen de buitenwereld een dagtaak op zich voor hem.
Hoe meer wij hem iets willen “leren” hoe meer hij in verzet gaat.

Dat was vroeger best frustrerend. Wij volgden namelijk strikte orders op van Stichting Down Syndroom. Dat is niet zo streng als het klinkt hoor.

Stichting Down Syndroom zegt dat “onze” kindjes namelijk zo vroeg mogelijk gestimuleerd moeten worden om zich te ontwikkelen. Er zijn zelfs hele programma's voor ontwikkeld. Braaf als wij waren, schaften we het peperdure programma aan en gingen aan de slag. In het begin ging het nog wel, maar hoe meer we met het programma aan de gang gingen, hoe koppiger hij werd.

Dit hebben we na een niet al te lange tijd laten varen. In het begin met schuldgevoel. Moesten we het niet langer proberen, etc. Maar zoon2 werd er niet gelukkig van. Dat was uiteindelijk onze motivatie om het te laten. Om ons heen ontwikkelden alle kinderen zich verder en gingen als een speer. Wij bleven achter met zoon2. Die zich wel degelijk ontwikkelde maar veel langzamer.

Ik zie ineens het beeld van de wedstrijd van de schildpad en de haas voor me.

Op school was het hetzelfde verhaal. Zoon2 wilde niet en trok zijn eigen pad op zijn eigen tempo.

Ik moet heel eerlijk zijn dat dit me best heeft gefrustreerd. Waarom wilde hij niet? Ik was ervan overtuigd dat zijn grootste handicap zijn koppigheid was.

Als ouder heb je een bepaald beeld voor ogen voor je kinderen. Op de eerste plaats moeten ze gelukkig zijn. Dat is prioriteit nummer 1, daarnaast hoop je dat je kinderen een bepaald niveau behalen waar ze zich prettig en gelukkig bij voelen. Als ouder van een kind dat zich normaal ontwikkelt, sta je daar misschien iets minder bij stil.

Maar ik dacht bijvoorbeeld dat als zoon2 zou kunnen lezen, dat een enorme verrijking van zijn leven zou zijn, om maar iets te noemen, maar als zich een kind in het tempo van een schildpad ontwikkelt (en dat bedoel ik echt niet vervelend) moet je steeds meer van dit soort verwachtingen los laten. Je stelt je verwachtingen steeds een beetje terug. Of hij ooit zal gaan lezen? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat hij zijn geluk op zijn eigen manier invult en als lezen daar niet bij hoort, dan niet!
Hij is nu 9 jaar en ik heb totaal niet het idee dat hij het jammer vindt dat hij niet kan lezen...

Ieder vult geluk in op zijn of haar eigen manier, ieders norm van geluk in het leven is anders en alles is goed.

Weet je wat grappig is? Zijn koppigheid kan ik steeds meer als kracht zien.
Hij wil alles zelf doen en op zijn manier. Als wij de deur voor hem open doen, doet hij die weer dicht om de deur vervolgens zelf open te doen etc. We laten hem. We zien dat zijn frustratie daarmee een stuk af is genomen en er zelfs ruimte is voor nieuwe ontwikkelingen.

En zo was het ook met zwemmen. Zoon2 is een waterrat. We wilden dat hij leerde zwemmen.
De zwemschool zag er geen heil in. Hij kan niet leren zwemmen, hij wil niets leren, hij is veel te koppig, er is niet te werken met hem. Dat is wat we hoorden.

Maar weet je... ook daar heeft zoon2 zijn eigen pad getrokken. Hij heeft zichzelf leren zwemmen! Echt! Het is nog geen keurige schoolslag of een geweldige borstcrawl, maar hij zwemt zonder bandjes in het diepe!

Hij komt er wel! En weet je hoe de wedstrijd van de haas en de schildpad is afgelopen?

Juist, de schildpad heeft gewonnen ;-)