Dat overkomt alleen een ander. Ik weet maar al te goed dat dat niet zo is. In onze familie zijn daarvoor te veel dingen gebeurd. Hele erge dingen zelfs. Ik zal dus nooit denken: Dat overkomt mij niet. Het is niet een heel geruststellende gedachte hoor. Een onbezorgd leven is verre van dat.
Ik dacht dus dat ik op alles voorbereid kon zijn... vandaag ben ik erachter gekomen dat er toch wat dingetjes (met recht: dingetjes) zijn waarvan ik dacht: dat overkomt mij niet. En juist datgene waarvan ik dacht, dat overkomt mij niet, is ons overkomen....
LUIZEN!!!!
Er heerste vorig jaar een heuse luizenplaag in de klas van zoon1. Zoon1 bleef ongeschonden, dus werden mijn gedachten (dat overkomt ons niet) alleen maar sterker.
Misschien was het mijn overlevingsmechanisme, oftewel de kop-in-het-zand-methode, dat zijn werk deed, want als het wél zou gebeuren, zou dat een grote ramp zijn. Dat is het voor iedereen, maar voor ons in het bijzonder, want wij hebben namelijk zoon2. Zoon2 gilt, blèrt en schopt als zijn haren gewassen moeten worden. Hij vecht zich los als zijn haren geknipt moeten worden. Gel in zijn haar? Lukt je niet of nauwelijks om dat er in te krijgen. Je kunt je dus voorstellen wat het voor ons betekent als er luizen zouden zijn...
Zoon1 klaagde al een week over jeuk op zijn hoofd. Ik had hem goed bekeken en constateerde geen luizen, ik zag alleen iets wat leek op roos o.i.d. (toen had ik al verder moeten nadenken...maarja, kop in het zand. Je kent het wel)
Zoon1 bleef klagen over jeuk. Zo ook de bewuste ochtend. Voor de zekerheid toch maar weer even gekeken. De tijd waarop ik dat deed was niet handig. Namelijk 8.10 uur. Ik zag zwarte puntjes.... Zwarte puntjes??? Wat zou dat betekenen? Dat zou toch niet?? Nee, ik zag niets lopen, het zal wel niet (kop in het zand?) Zoon3 had ook een paar van die zwarte puntjes.
Ik heb de zoons naar school gebracht, maar het zat me toch niet lekker.
Ik heb Google om raad gevraagd en daarna mijn nicht. De zwarte puntjes in de haren van de zoons leken toch wel op de luizenfoto's van google....
PANIEK PANIEK PANIEK!!!!!
Wat nu? Zoons van school halen? Er zit bij mij toch nog iets van géne voor dit verschijnsel, ook al weet ik dat dit niet nodig is, maar toch.....
Nee, zoons niet van school halen. Wat dan? Luizenspul kopen, heel veel luizenspul kopen.
In het centrum zie ik nog de luizenpluismoeder voor me lopen... Ik heb mij in het dichtstbijzijnde winkeltje schuil gehouden tot ik zeker wist dat ze weg was. Toen ben ik de Kruidvat ingeslopen. Ik griste de plank leeg waar luizenspul op stond. Ik heb het spul zo nonchalant mogelijk bij de kassa neer gelegd. Ondertussen keek ik of er misschien vogeltjes in het pand vlogen. Ik zou er ook wat bij fluiten, dan zou men wel weten dat ik op zoek was naar vogeltjes. De rij achter mij werd erg lang. Het gevoel van de reclame van heel lang geleden “TINA WAS KOSTEN DIE KONDOME?” bekroop mij. Heus, ik weet dat het niet nodig is, maar toch...
Om twaalf uur ging ik zoon3 ophalen. Zoon1 zou vanuit de gymles naar huis komen.
Zag ik daar allerlei kleutertjes met een briefje in hun hand? Wellicht met de tekst: “Er zijn luizen!!!” nee he..dat zou betekenen dat school ze eerder had ontdekt dan ik. Toen ik dichterbij kwam, zag ik tot mijn opluchting dat het geen briefjes waren. Ik keek de juf nog even aan. Zou ze me aanspreken? Nee, dat deed ze niet. Onwerkelijk was het gevoel dat ik gewoon fluitend met mijn luizenkind naar huis kon lopen.
Nu wachten op zoon1. Ik stond hem op te wachten, toen hij aankwam griste ik hem naar binnen. Verbaasd keek hij me aan en krabde op zijn hoofd.
Ik keek op zijn hoofd. Wat ik daar zag, is met geen pen te beschrijven. Een ware luizenkolonie op het hoofd en tussen de haren van zoon1 ik had zo iets nog nooit gezien! Een mierenhoop van luizen!!
PANIEK PANIEK PANIEK!!
Daar zaten mijn twee schatjes. Op een wit laken en ondergedompeld in de lotion.zoon1 beweerde nog dat er eentje uit zijn haar viel met een wit vlaggetje.. Maar ik was genadeloos. Weg met die dingen!!
Een geluk bij een ongeluk voor de zonen, dat ze niet meer naar school mochten komen die middag. Nu snap ik de definiëring van een luizen leven. Je mag nergens meer naar toe en mag en beetje lui gaan zitten wezen.
Nu was het wachten op zoon2. Zou hij? Ik wilde er niet aan denken, de paniek werd alleen maar erger alleen al bij de gedachten. Hoe moest dat nou? 2 dagen eerder hebben wij een grote strijd geleverd door zijn haar te knippen, we zagen toen toch niets? Maar ja ik had bij zoon1 gezien hoe snel het kan gaan.
Toen zoon2 thuis kwam dook ik direct op zijn haar. Zoon2 in de stres. Dom dom dom, maar ja ik had paniek. Toen hij was bijgekomen ben ik weer gaan rommelen in zijn haar. Ik keek en ik keek, maar ik zag niets? Dat kon niet kloppen. Ik wilde nog eens kijken, maar zoon2 liet dat niet meer toe. Kon ik eerder niet geloven dat er luizen bij de zoon1 waren, zo kon ik nu niet geloven dat zoon2 geen luizen had.
Het was toch echt zo. Zoon2 had geen luizen!
Misschien waren ze geschrokken van de harde maatregelen die ik trof in deze strijd en zijn ze vrijwillig bij de overgebleven zoon vertrokken. Had ik misschien dan toch goed gezien dat er een klein wit vlaggetje op de schouder van zoon2 lag? hmm
Strijdbaar als wij de Potters en Peelens zijn, roepen wij: Een luis kent bij ons geen leven!
