De L is van loslaten, leren en...logeren

 

Het is zo ver. Maanden heb ik er tegenaan gehikt.

Zoon2 is logeren. Niet bij oma of opa, ook niet bij een tante of oom en nee, ook niet bij een vriendje.

Thijn is logeren in het logeerhuis. Bij vreemde mensen, vreemde kinderen in een vreemd huis.

Iets waar ik je een half jaar geleden om zou uitlachen als je me dit zou voorstellen.

Sterker nog, men heeft het me voorgesteld. Zoon2 logeren? Phu. Ik werd er zelfs een beetje boos om. Waarom, het manneke is nog zo klein! Dit gaan we echt niet doen! Ik werd al misselijk bij het idee. Geen haar op mijn hoofd die er serieus over nadacht om dit te doen.

Nee logeren in een logeerhuis zou het niet worden. Punt uit….

Maar toch is hij er nu, op dit moment. Voel ik me rottig en ellendig? Gek genoeg eigenlijk niet.

Best heel vreemd als je de vorige alinea gelezen hebt.

Dit is weer een situatie waar je naar toe groeit.

In de meeste gezinnen gaat dat “naar een situatie toegroeien” in de vorm van steeds een beetje loslaten op weg naar zelfstandigheid. Voor de eerste keer buiten de tuin spelen. Alleen in het steegje hè! Niet de straat op! Iedere vijf minuten kijken of hij nog wel in het steegje is.

Het steegje wordt de straat. De straat wordt het speeltuintje aan de overkant enz.

Dan komt er  fase dat hij alleen naar school gaat. Dat hij alleen vanuit school met een vriendje mee naar huis gaat en vervolgens weer alleen naar huis komt. Fases waar je in mee groeit als ouder.

De fases van zoon2 hebben ook met loslaten te maken.

Maar dit is loslaten van…van... ja van wat eigenlijk.? Van een zware last? Zoon2 is heftig maar ik kan het niet over mijn lippen krijgen om te zeggen dat het een zware last is. Hij is geen last, hij is mijn schatje, mijn moppie. Wel een moppie met een grote gebruiksaanwijzing die heel veel energie kost om die op de juiste manier te volgen. Dat is echt niet altijd gemakkelijk, helaas.

Dan zijn er ook nog zoon1 en 3. Er zijn zat mensen die tegen ons gezegd hebben “zij hebben ook recht op de aandacht van hun ouders!” Dat is zeker waar, maar we hebben niet echt het idee dat we de andere twee tekort deden of doen.

Waarom dan toch logeren? Uiteindelijk komt het besef dat we niet de kinderen te weinig aandacht geven, maar ons zelf!

Om dit alles nog heel erg veel jaren te kunnen doen zoals we het doen, moeten er ergens wat oplaadmomenten zijn.

Langzaam doemde dan toch dat logeerhuis op als oplossing. We hebben heel goed gezocht naar een huis waar wij een warm gevoel bij kregen en uiteindelijk gevonden.

We hebben er heel wat maandjes aan kunnen wennen dat hij zou gaan logeren.

Vorige week heeft hij er een dagje gespeeld.

Het voelde eigenlijk heel fijn en vertrouwd.

 

Dit weekend voor het eerst slapen. Ik had gedacht dat ik dit weekend een wrak zou zijn. Dat ik onmogelijk in slaap zou vallen. Dat ik me geamputeerd zou voelen. Maar er is niets gebeurd van dit alles. Hij is daar in goede handen, ik heb het vanmorgen weer met mijn eigen ogen gezien. Ik laat hem zo vrolijk achter. Ik heb uiteraard nog wel even gebeld. De informatie die ik terug hoor is typisch zoon2 ten voeten uit.

 

Ik denk veel aan hem, maar ik heb wel het gevoel dat ik dadelijk goed kan slapen.

Dat komt misschien omdat ik ook ervaar hoe rustig  het even is. Ik zou me bijna schuldig voelen. Ik probeer er nu maar ook niet heel diep over na te denken of hij nu wel of niet kan slapen. Of dat hij ons mist…:-(  (slik) Ik moet het loslaten.

Loslaten is nodig om vooruit te blijven gaan. Als je alles blijft vast houden wordt het steeds zwaarder om vooruit te komen. Loslaten maakt lichter en zorgt er voor dat je meters kan blijven maken.

En dat is wat we willen blijven doen, we hebben nog een lange weg te gaan.

Een weg die we met veel liefde plezier en trots mogen bewandelen.

Recht op privacy

 

Privacy, daar heeft iedereen recht op en dat is nou juist (verdorie) even vervelend.

Er is namelijk zo veel te schrijven over het persoontje.

Ik heb het over mijn oudste. Beter bekend als zoon1.

Zo dat heb ik nu heel even snel opgeschreven. Nu weten we dat het over hem gaat.

Dan hebben we het daar verder niet meer over. Ik vertrouw op jullie discretie hierin. Nu zou dit piep kleine blogje over hem er niet zo toe doen.

Onder ons gezegd weten jullie nu dat als ik het over “hem, hij of zijn” heb dat ik dan zoon1 bedoel. sssssssst.

Veel van zijn gevleugelde uitspraken vanaf de peuterleeftijd heb ik al met jullie gedeeld.

Hij had de grappigste en de gekste uitspraken. Deze verpakte ik in een leuk verhaal en voila zo ontstond de tekst voor op de social media.

Hoe anders is het nu?

Hij is bijna elf en heeft recht op zijn privacy, vindt hij.

Op facebook komt er tegenwoordig geen enkele foto of verhaal zonder zijn toestemming.

Als ik moet lachen om iets wat hij zegt, dan zegt hij vlug “dat zet je niet op facebook!!”

Dus quotes van zoon1, euh van hem, zet ik allang niet meer zomaar op social media. Echt jammer, want hij vertelt zo veel leuks. Ook heel veel minder leuks. Hij vertelt eigenlijk heel veel en zonder rem de hele dag door. Hij praat over Minecraft en Enzo Knol is zijn super held. Dat soort informatie sla ik dan weer niet allemaal op.

Hij stuurt tegenwoordig ook berichtjes via de What’s app. Tot gisteren was het ontzettend gewoon dat ik met hem mee las als hij aan het appen was, maar toen was het ineens: “als je mijn berichtjes leest, dan knal ik door het plafond! Ik vind het echt niet meer leuk.”

Op dat moment besefte ik iets heel belangrijks. Hij luistert wel degelijk naar mij! Tijden dacht ik dat wat ik hem vertelde het ene oor in ging en het andere oor uit.

Dat knallen door het plafond, zijn namelijk mijn woorden!

Ik heb dat de laatste tijd een paar keer gezegd omdat het juist niet meer zo veel voorkomt. Maar nu zeg ik bijna weer te veel. Hij heeft namelijk recht op zijn privacy. Dat zegt hij er altijd achter aan.

En daar heeft hij natuurlijk helemaal gelijk in.

Omdat hij nog maar tien is, zal hij voorlopig toch echt een groot deel van zijn privacy met zijn ouders moeten delen, maar alleen met zijn ouders dus. Daarbuiten  mag hij zijn recht op privacy echt gebruiken. Dus alleen met toestemming plaats ik stukjes over hem.

Behalve deze dan ssssssssssssssssssssssssssssssttttttttttttttt

Wat "mama mami mama" echt betekent (in dit geval)...

Je ziet het staan de titel. Er komen veel m’s in voor. Mama mami mama.

Zal ik een geheim vertellen? Eigenlijk betekent het “ik verveel me, ik verveel me stierlijk en daarom vraag ik steeds je aandacht”.

Echt hoor, eerder deed hij dit nog niet. Het is gek zoals dit soort dingen een natuurlijk verloop hebben.

Voor de zomervakantie was hij absoluut gezellig en speelde graag. Toen dacht ik, wat jammer dat mijn jongste na de vakantie naar school gaat. We hebben het zo gezellig…

Hoe anders denk ik daar nu over!!!

Sinds zijn broers weer naar school zijn, verveelt hij zich rot.

Echt hij hangt op de bank en roept “mama mami mama”. Kletst aan een stuk door en wil enkel nog op de ipad of tv kijken.

Dat geeft mij weer ergernis. Ik heb namelijk een haat-liefde-verhouding met platte schermen.

“Het hangt op de bank en het zapt” heeft momenteel geen toepassing op de oudste man in huis, maar gaat meer richting de jongste man in dit huishouden. Niet dat hij op de bank zit en zapt, maar meer om een sfeer impressie te geven van de interesses van zoon3.

Ik zou een te eenzijdig beeld schetsen als ik alleen dit stukje benoem.

Als hij niet op de bank hangt, dan stuitert hij door het huis.

Echt, iets er tussen is er niet….

Waar is mijn lieve rustige zoon3 gebleven?

Hij zou dit soort dingen niet doen als ik hem zou entertainen. Maar  dat doe ik niet.

Heus ik ben geen barbaarse moeder die haar kinderen aan hun lot over laat. Maar ik vind nu eenmaal niet dat ik een speelmakkertje ben van mijn kinderen. We gaan echt wel heerlijk naar buiten maar binnenshuis maak ik een treinbaan voor hem, ik help hem met zijn puzzels. We spelen zo nu en dan een spelletje. Ik dans, ik zing en speel mee met zijn fantasieverhalen, maar dan houdt het ook echt op…;-) 

 

Nee, het is overduidelijk. Na zoon1 en 2, heeft zoon3 er nu ook last van. Het “ik  ben klaar voor school” gevoel.

Misschien heeft niet alleen zoon3 er last van, maar ik ook…

Hoewel het ook dubbel is, hoor. Mijn lieve kleine manneke gaat bijna naar school. Definitief een fase afgesloten. Ja mensen, definitief... 3 zoons is echt  the limit.

Een fase die niet meer terug komt. Tropenjaren noemt men die fase, geloof ik.

Hoewel ik een klein beetje sentimenteel wordt van het feit dat er een fase afgesloten wordt, kan ik ook niet wachten om, na bijna 11 jaar, weer even iets meer mijn handen vrij te hebben. Iets makkelijker afspraken kan maken. Effe snel dit doen, effe snel dat doen. Daar hou ik namelijk van om effe iets te doen. Maar dat is vrij lastig met baby’s en peuters om je heen. Of om even stilte te horen, is ook best ingewikkeld hoor!
 

In de nieuwe fase krijg ik daar iets meer gelegenheid voor.

Effe lekker ongestoord schilderen, schrijven, koffie drinken met vriendinnen, werken, koken, huis schoonmaken, strijken, helpen op de scholen, met de hond wandelen, muziek maken, muziek instuderen.

Ja, wat een rust zal ik krijgen….;-)

 

Love my boys xxx