dinsdag 12 augustus 2014

Kijk maar

De caravan staat op zijn plek. Deze keer ging het iets gemakkelijker dan de vorige vakantie. We zijn gesetteld.
Zoon2 en 3 begeven zich naar het speeltuintje vlak voor onze caravan. Ik heb op een stoel plaats genomen. Heerlijk nog een weekje naar Drenthe. Ik had het al zo fijn op Puylagorge, nu gewoon nog even een weekje extra. Fijn dat het dit jaar kon.
Vanuit mijn stoel kijk ik naar mijn jongens.
Zoon3 is heerlijk aan het glijden en zoon2 zit in het zand. Ik zie en ik voel dat hij het naar zijn zin heeft. De grote glimlach is het meest zichtbare bewijs daarvan. Hij kletst wat in zichzelf en af en toe komt er een harde kreet die wordt gevolgd door een schaterlach. Als hij niet kletst dan humt hij. Een bepaalde klank die monotoon zijn keeltje uitkomt. Hij heeft een schepje in zijn hand. Hij schept wat zand en laat het vervolgens heel langzaam van zijn schepje afglijden. Als het schepje leeg is, herhaalt hij zijn handeling. Weer de hummm.
Ik geniet intens van zijn kleine geluk. Kon ik maar heel even in zijn koppie kijken om te zien waar hij aan denkt.
 
Maar dan komen er andere kinderen in de zandbak. Ze beginnen druk te graven. Opeens stoppen ze met graven en kijken ze allemaal naar mijn hummende zoon. Hij heeft ze heus ook gezien, maar laat zich niet storen in zijn bezigheid. Hij humt, hij kletst en er komt een harde kreet uit zijn mond. De kinderen schrikken op. Ze ontspannen weer als zoon2 begint te schaterlachen en weer het humm geluidje maakt. Wat fijn dat hij zich niets aantrekt of bewust is van het gestaar. Want dat doen de kinderen nog steeds. Ze staren hem aan. Ik zie zelfs wat mondjes open vallen. Nu beginnen ze te smoezen. Ik voel een steek. Ik merk dat het me raakt. Na de vakantie op onze bijzondere camping was ik dit even vergeten. Het gestaar van mensen bij het zien van mijn zoon.
“Jongetje, hoe heet jij?” hoor ik een nieuwsgierig meisje vragen. Ik zie dat hij een korte blik toewerpt naar het nieuwsgierige meisje. Hij geeft geen antwoord. Dat kan hij niet. Hij vult zijn schepje met zand en gaat weer verder met zijn bezigheid. Hij sluit zich weer af in zijn eigen wereldje. Weer die hummm.
“Jongetje hoe oud ben jij?” Het nieuwsgierige meisje geeft het niet zo maar op. Ze wil er achter komen wat er nu met dit jongetje is. Normaal gesproken zou ik nu er naar toe lopen en het gesprek met het meisje aangaan. Meestal leg ik dan iets uit over zoon2 en over Downsyndroom. Maar ik had er eigenlijk even geen zin in. Ik zou het nog wel even aankijken.
“JONGETJE!!!!!!” Klonk het nu wat harder. Zal ik nu toch maar gaan? Maar dan komt zoon3 van de glijbaan af. “Hij is 8 jaar. HIJ IS 8 JAAR” roept hij net zo hard als het meisje net aan het roepen was. Ik smelt. Mijn zoon van 3 jaar neem het gesprek voor zijn grote broer waar.
De kinderen blijven zoon2 aan staren.
Mijn geluksmomentje is verstoord. Die van zoon2 niet. Ik zie hem nog steeds scheppen en nog steeds hoor ik de hummmmm.
Na een half uurtje lijken de kinderen zoon2 geaccepteerd te hebben. Ze laten hem in zijn waarde en gaan verder met hun eigen bouwsels. Dat is zo mooi van kinderen.
Maar kinderen op een camping komen en gaan. Nieuwe kindjes staren hem weer aan.
Het hoort bij het leven van zoon2. Hij heeft er gelukkig vaak geen erg in. Soms wel als hij wil spelen en daarbij gaat duwen, dan kunnen kinderen nog wel eens fel reageren en dat raakt hem.


Dan moet ik weer denken aan de opmerking van een vrouw op de camping in Drenthe.
“Ik wordt zo blij van dat jongetje, jammer dat je ze nog zo weinig ziet.”
Ik was totaal overdonderd door deze opmerking.
Maar hoe ondoordacht, dom en onbeschaamd deze opmerking ook was, ze heeft wel een punt. Door de vele echo's en nu de nipt-test, zullen er heel veel kindjes met Down syndroom niet geboren worden. Ook dat raakt mij.
En dan denk ik: laat ze maar staren. Laat ze maar vooral heel lang staren, want over een tijdje zullen er nog maar heel weinig kindjes zijn die “anders zijn” en ik zal keer op keer aan de gapende kinderen uitleggen hoe gewoon hij is en hoe bijzonder dat is.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten