vrijdag 1 augustus 2014

Dringende oproep aan alle opgeruimde moeders!!



Hoe doen jullie dat toch? Hoe komt het toch dat jullie huis altijd zo netjes is?
Onverwacht bezoek? Het maakt jullie niets uit. Voor jullie geen probleem, het huis is toch altijd aan kant. Ik heb advies nodig, wijze raad. Misschien doe ik wel iets verkeerd.
Want hoe anders ziet mijn huis er uit!


Ik heb een leuk huis. We zijn 2,5 jaar geleden verhuisd naar dit mooie en ruime huis. Ik ben erg in mijn nopjes met ons leuke huis. Ik kan ook altijd wel bezig zijn met accessoire dingetjes enzo. Heerlijk vind ik dat.
Maar ik heb één probleem. Ik heb rommeltjes...Ze zijn er overal in huis. Geen grote puinhopen, maar echte rommeltjes
Als er onverwacht bezoek komt, dan slik ik eerst om vervolgens de gast vriendelijk binnen te laten. Wat de gast niet ziet is dat mijn ogen vervolgens pijlsnel door mijn woonkamer en keuken flitsen om te kijken welke rommeltjes ik nog snel even kan weg moffelen. Ik doe dat quasi nonchalant tussen het koffie zetten en de koekjes halen door. Vroeger verontschuldigde ik mij voor de rommel. “Let maar niet op de rommel hoor, ik ben druk geweest.’” Tegenwoordig heb ik met mezelf afgesproken dat ik dat niet meer doe. Dit is mijn huis. Ik heb drie jonge kinderen. Het is zoals het is! Afspraken met mezelf maken lukt aardig, dus zeg ik niets meer als er onverwacht bezoek komt. Maar mijn ogen flitsen nog wel steeds de hele kamer door en nog steeds ruim ik snel hier en daar wat op tussen de koffie en de koeken door.


Ik moet er heel eerlijk in zijn dat ik niet alleen de schuld aan de zonen  kan geven. Hoewel zij natuurlijk wel een aandeel in de rommeltjes hebben. Lief en ik maken ook rommeltjes. Het zijn meestal rommeltjes die in een tussenstadium verkeren. Gaan ze weg of gaan ze naar hun definitieve verblijfplaats toe.
De rommeltje liggen op vaste plekken in de huiskamer. Dat zijn de rommeltjes van lief en mij.  De rommeltjes die niet op de gebruikelijke plekken liggen, zijn van de zonen.
Natuurlijk roep ik dat ze hun rommel moeten opruimen. Natuurlijk ondersteun ik ze daarin. Maar er zijn genoeg momenten dat ik er niet snel genoeg bij ben. Dan ligt daar weer wat en daar weer wat. Dan roep ik wel weer, maar de zonen lijden zo nu en dan aan oost indisch doof zijn….en is er meer voor nodig om de opruimmodus aan te zetten.
De gestructureerde rommeltjes wachten dus nog op hun eindbestemming. Het zijn rommeltjes waar ik nog iets mee moet.  Een draadloze koptelefoon (impuls aankoop) die toch niet blijkt te doen wat ik graag zou willen. Die moet terug naar de winkel. Staat nu op het hoekje van het aanrecht te wachten om terug naar de winkel te gaan. Op diezelfde aanrecht, haal ik de schooltassen leeg van de zonen. Daar komt een hoop papierwerk uit. soms ben ik radicaal en gaan die papieren regelrecht de papierbak in. Er zitten ook knutselwerkjes bij. Die hang ik meestal aan het prikbord, maar na een tijdje haal ik ze er af. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om die direct de prullenbak in te gooien. Die leg ik dan nog even op het hoekje van het aanrechtblad.
 
Het dressoir is ook zo’n vaste rommeltjes-plek. De post en zaken die op briefjes staan die ik nog moet afhandelen leg ik daar neer. Als ik ze uit het zicht leg, vergeet ik de rommeltjes en maak ik mijn zaken niet af. Dus dat kan ook niet.
Er zijn wel momenten dat mijn huis aan kant is. Bijvoorbeeld als ik weet dat er bezoek komt.  Oh wat kan ik genieten van dat aanzicht. waarschijnlijk omdat ik weet dat het er na een uurtje weer anders uit ziet.
Zucht... Dus opgeruimde moeders. Ik heb jullie advies nodig, heel dringend.
Maar leg dat advies maar op mijn dressoir neer anders vergeet ik het bestaan ervan….

Geen opmerkingen:

Een reactie posten