Grijze haren hadden zich nog nooit in
mijn wilde coupe begeven. Mijn moeder werd laat grijs, mijn oma ook.
Dus grijze haren behoorde nog niet tot de hedendaagse zorgen. Maar
dat ik tot de eerste generatie van de familie zou horen waarbij
grijze haren maling hebben aan de leeftijd, had ik niet kunnen
bedenken....En nu is er geen ontkomen meer aan. Als ik het niet verf
pieken ze er door heen. Hoe het gekomen is?
Wie kan zich mijn blog nog herinneren
“De verovering”?
Het ging er over dat ons huis beetje
bij beetje veroverd werd door onze kinderen.
Uiteindelijk hadden ze de hele eerste
verdieping in hun bezit, een groot deel van de huiskamer, de tuin en
het schuurtje in de tuin.
Lief en ik leefden er tussen de
kinderen en hun spullen door, gelukkig hadden we de zolder nog kunnen
behoeden van de kinderinfasie. Maar ook dat was niet zaligmakend,
want die zolderkamer moesten we delen met wasmanden vol schone, maar
helaas ook met vieze was...Met spullen van de administratie, met onze
muziekinstrumenten en dan nog gewone rommel die je op een zolder
tegen komt. Erg rustgevend voelde het niet. En “rustgevend” is
wel van groot belang op een slaapkamer.
We hadden voordat zoon3 geboren werd
wel eens gedacht aan verhuizen. Maar in deze tijd verhuizen is nogal
wat. Bovendien woonden we er zo fijn. 10 jaar geschiedenis gemaakt in
dit huis. Tranen sprongen in de ogen alleen al bij de gedachte om te
verhuizen.
Tot dat zoon3 geboren werd..... Lief
was nog steeds niet met verhuizen bezig. Ik echter, vond het toch
stiekem wel wat krapjes worden. Iets wat ik niet echt kon bedenken
van tevoren. Ik sprak er niet over. We hadden immers besloten om
voorlopig niet te verhuizen. En wat zeurde ik nu! De achterburen
woonden toch ook met z'n vijven in precies hetzelfde huis. Het is wel
zo dat deze mensen maar altijd en eeuwig aan het verbouwen waren, dus
blijkbaar voldeed het toch niet helemaal.
Ik besloot gewoon voor de grap op Funda
te kijken. Ik droomde weg bij villa's die we never nooit niet konden
betalen. Maar dromen mág, zeg ik altijd. Ik kwam er toch wel achter
dat dat gedroom mijn irritaties van het huis niet wegnamen. Ik ben
iets realistischer gaan zoeken (binnen budget zeg maar...) Ik typte
mijn voorkeuren in, maar vond niets...... het liet me niet los. Ik
keek op een gegeven moment iedere dag. En opeens op een dag zag ik
het! Een groot huis en nog binnen budget ook! Het vergde wel een
ruime blik, niet alleen vanwege de ruimte die het huis bood maar ook
vanwege de inrichting... Het zag er niet uit ( ik hoop maar niet dat
de oud bewoners mijn blogs lezen.....) Maar ik zag ons wel in het
huis wonen. Ineens leek mijn droom ook uitvoerbaar. Ik liet lief, die
nog steeds niets van verhuizen wilde weten, nonchalant het huis zien.
Hij zag alleen de inrichting en voelde er niets voor. We woonde hier
toch prima!!
Het liet me niet los, iedere dag keek
ik even naar het huis op Funda. Ik was het zelfs al aan het
inrichten! Men weet, ik ben geen binnenvetter, ik hield mijn wens dan
ook niet langer voor mezelf. Eigenlijk werd lief er knettergek van.
Zo gek dat hij uiteindelijk toestemde met een bezichtiging. Onder het
mom van: “Dan houdt ze eindelijk op met zeuren......”
Nou ik kan je zeggen. Ik ben opgehouden
met zeuren, om de simpele reden dat het niet meer nodig was ;-)
Tijdens de bezichtiging werd ik alleen
maar blijer. Het huis was echt zo groot als ik me had voorgesteld.
Kijk, ik ben een vrouw en alle vooroordelen over ruimtelijk inzicht
zijn op mij van toepassing. Wat cijfertjes op een plattegrond zeggen
mij zeer weinig. Foto's zijn leuk, maar vertekend vaak enorm. Maar
dit huis was/is echt groot. Tijdens de rondleiding hield ik
nauwlettend zijn blik in de gaten. Het is namelijk moeilijk af te
lezen wat lief van iets vindt. Maar ik zag het! Ik zag een kleine
twinkeling in zijn ogen! Voorzichtig vroeg ik na afloop wat hij er
van vond. “Groot.” zei hij. Ik liet het even rusten (pushen
werkt averechts....)
Even later sprak hij de magische
woorden: “Ik zie ons wel in dit huis wonen.” Ik sprong een gat in
de lucht. “Maar....” (shit.... er kwam een MAAR achteraan.....)
“Er moet wel heel erg veel aan gedaan worden. En ons eigen huis
verkopen is ook zo maar niet gebeurd.” Zaken waarin ik hem echter
wel gelijk moest geven.
Vlak daarna gingen we op zomervakantie.
In die vakantie hebben we besloten om eerst ons huis te koop te
zetten en dan pas dit huis aan te kopen. We zouden wel zien hoe lang
het zou duren. Zou ons droomhuis al verkocht zijn voordat het onze
was verkocht, dan zouden we het weer uit de verkoop halen. We zouden
wel zien hoe het zou lopen. Het was in ieder geval in deze tijd wel
het veiligst om het zo te doen.
Vanaf dat punt kwamen we in een soort
achtbaan terecht. Na onze vakantie stond ons huis binnen 2 weken op
Funda. De eerste dag al 2 bezichtigingen in de agenda! En na een week
een bod!!
En toen is het begonnen. De grijze
haren voelde ruimte om op te komen op mijn hoofd. Wat een stress en
wat een spanning...
De hele onderhandeling van zowel het
oude als het nieuwe huis heeft me minimaal 20 grijze haren
opgeleverd. Zelfs mijn moeder zag ze zitten.. Na de onderhandeling
duurde het slechts 3 maanden toen we de sleutel in handen hadden van
ons grote nieuwe huis. Niet normaal hoe snel dat is gegaan. En toen
brak de tijd van kamperen in eigen huis en klussen in het nieuwe huis
aan. Ik zeg één ding. Ik ben blij dat er zo iets als haarverf
bestaat. Jemig hoe stressvol kan een verbouwing en verhuizing
zijn...In diezelfde tijd ben ik ook gestart met een nieuwe baan.
Poink poink poink . Als onkruid kwam het grijzen goedje omhoog.
Gelukkig hebben we nu een groot huis,
daar kan ik goed mijn voorraad haarverf in kwijt ;-)
We zijn inmiddels een paar maanden
verder. We zijn in rustiger vaarwater beland. We wonen nu in ons
mooie grote nieuwe huis. Iedereen is gewend en voelt zich gelukkig.
De grijze golf lijkt zich ook wat te hebben gestabiliseerd. Het was
een heel avontuur.
Verhuizen..... dat gaan we nooit meer
doen. Nou ja, nooit meer..... niet zolang mijn bruine haren nog in de
meerderheid zijn op mijn hoofd. Als ik over 20 jaar helemaal grijs
ben, maakt het namelijk niet meer uit. Als we dan verhuis- stress
hebben valt het niet meer op.
En lief.... hij wil er niks van weten,
maar in de laatste maanden heeft hij een iets wat hoger voorhoofd
gekregen en zijn de inhammen dieper. En zie ik daar nou ook wat
grijze haren?