woensdag 6 juni 2012

Almere's Got Talent, de Ultieme droom


Zoon1 leeft in 2 werelden. Het is niet zo zwaar als het klinkt hoor.
De ene Zoon1 is een jongetje van 8 jaar die naar school gaat en met zijn vriendjes buiten speelt. De andere Zoon1 is een heuse Rockster. Hij heeft een band en hij is de leader of the band. Nou ja “heeft een band?” Hij is al jaren bezig (ik overdrijf echt niet) met de samenstelling van zijn ultieme band. Al zijn vrienden heeft hij een instrument toebedeeld. Soms oefent hij wat met zijn vrienden.
Maar dan krijgt hij opeens weer een nieuw vriendje of vriendinnetje.
Dan begint het auditeren weer opnieuw. Niet echt natuurlijk, maar hij praat nergens anders over.

Hij gaat later in een huis wonen met zijn rockband. Trouwen wil hij niet. Dat is alleen maar lastig....
Het gaat zelfs nog een stapje verder.
Hij was laatst met zijn fiets gevallen. De punt van het stuur kwam precies in het gevoelige plekje terecht. We zijn naar de dokter gegaan om er even naar te laten kijken. “Ach..”Zegt Zoon1. Ik wil toch geen kinderen, dat is alleen maar lastig als we willen repeteren of optreden met de band”......Dus.....

Hij is ook al bezig met zijn tournee. Hij weet al precies in welke landen ze gaan optreden.
Lief heeft om te oefenen al een podium in zijn kamer gemaakt. Daar wordt dagelijks gebruik van gemaakt. De wereld begint in je eigen kamer, niet waar?

Van de week was hij bij een vriendje. Hij had hem maanden niet gezien. Hij rent op hem af en begint direct te praten “Simon, ik heb héél erg goed nieuws voor je. Je mag in de band!“ Simon kijkt hem wat glazig aan. “Het heeft me dagenlang overleg gekost met de rest van de band. Maar ik heb het voor elkaar. Je zit er in!” vervolgt hij opgewekt. Simon schiet echter spontaan in de stress bij het idee dat zijn toekomst al voor hem bepaald is en zegt gestrest “Ik ben je vriend niet meer.” Nu was Zoon1 in paniek. Misschien niet eens zo vanwege de vriendschap, maar meer om het idee dat zijn band weer niet compleet is!

Gelukkig loopt hij deze week de avondvierdaagse en heeft hij alle tijd om met zijn vriendjes de ontwikkelingen van de band te bespreken. Tycho, Jasper, Yorick en hij zelf zijn de stabiele factor in de band. Na de tijdelijke deelname van Milan, Simon, Kick en Ilja, is Mika de nieuwste aanwinst. Pieter twijfelt nog, als hij er niet rijk van wordt wil hij niet in de band, zegt hij. Een risico wat Zoon1 wel ingecalculeerd heeft. Het zou kunnen dat zijn bankrekening niet gaat vollopen. Maar ach wat maakt dat uit als hij maar bekend wordt en bovendien is muziek maken is zijn leven, zegt hij.

En dat het hem echt niet om het geld gaat, maar om de roem, heeft hij van de week bewezen.

Hij zag hoe het Nederlands elftal aankwam in Polen. “Wow” zegt hij. “Ik ben eigenlijk best wel jaloers op het Nederlands elftal.” Ik vroeg hem waarom hij dan jaloers was. “Nou omdat ze in die grote bus mogen zitten!”

Heerlijk hè.

Weet je, hij heeft het er zo veel over, dat zelfs ik hem wel zie zitten in die toerbus op weg naar zijn volgende concert. Onze kleine dromer........

zaterdag 2 juni 2012

Grijs maar Gelukkig


Grijze haren hadden zich nog nooit in mijn wilde coupe begeven. Mijn moeder werd laat grijs, mijn oma ook. Dus grijze haren behoorde nog niet tot de hedendaagse zorgen. Maar dat ik tot de eerste generatie van de familie zou horen waarbij grijze haren maling hebben aan de leeftijd, had ik niet kunnen bedenken....En nu is er geen ontkomen meer aan. Als ik het niet verf pieken ze er door heen. Hoe het gekomen is?
Wie kan zich mijn blog nog herinneren “De verovering”?

Het ging er over dat ons huis beetje bij beetje veroverd werd door onze kinderen.

Uiteindelijk hadden ze de hele eerste verdieping in hun bezit, een groot deel van de huiskamer, de tuin en het schuurtje in de tuin.

Lief en ik leefden er tussen de kinderen en hun spullen door, gelukkig hadden we de zolder nog kunnen behoeden van de kinderinfasie. Maar ook dat was niet zaligmakend, want die zolderkamer moesten we delen met wasmanden vol schone, maar helaas ook met vieze was...Met spullen van de administratie, met onze muziekinstrumenten en dan nog gewone rommel die je op een zolder tegen komt. Erg rustgevend voelde het niet. En “rustgevend” is wel van groot belang op een slaapkamer.

We hadden voordat zoon3 geboren werd wel eens gedacht aan verhuizen. Maar in deze tijd verhuizen is nogal wat. Bovendien woonden we er zo fijn. 10 jaar geschiedenis gemaakt in dit huis. Tranen sprongen in de ogen alleen al bij de gedachte om te verhuizen.

Tot dat zoon3 geboren werd..... Lief was nog steeds niet met verhuizen bezig. Ik echter, vond het toch stiekem wel wat krapjes worden. Iets wat ik niet echt kon bedenken van tevoren. Ik sprak er niet over. We hadden immers besloten om voorlopig niet te verhuizen. En wat zeurde ik nu! De achterburen woonden toch ook met z'n vijven in precies hetzelfde huis. Het is wel zo dat deze mensen maar altijd en eeuwig aan het verbouwen waren, dus blijkbaar voldeed het toch niet helemaal.



Ik besloot gewoon voor de grap op Funda te kijken. Ik droomde weg bij villa's die we never nooit niet konden betalen. Maar dromen mág, zeg ik altijd. Ik kwam er toch wel achter dat dat gedroom mijn irritaties van het huis niet wegnamen. Ik ben iets realistischer gaan zoeken (binnen budget zeg maar...) Ik typte mijn voorkeuren in, maar vond niets...... het liet me niet los. Ik keek op een gegeven moment iedere dag. En opeens op een dag zag ik het! Een groot huis en nog binnen budget ook! Het vergde wel een ruime blik, niet alleen vanwege de ruimte die het huis bood maar ook vanwege de inrichting... Het zag er niet uit ( ik hoop maar niet dat de oud bewoners mijn blogs lezen.....) Maar ik zag ons wel in het huis wonen. Ineens leek mijn droom ook uitvoerbaar. Ik liet lief, die nog steeds niets van verhuizen wilde weten, nonchalant het huis zien. Hij zag alleen de inrichting en voelde er niets voor. We woonde hier toch prima!!

Het liet me niet los, iedere dag keek ik even naar het huis op Funda. Ik was het zelfs al aan het inrichten! Men weet, ik ben geen binnenvetter, ik hield mijn wens dan ook niet langer voor mezelf. Eigenlijk werd lief er knettergek van. Zo gek dat hij uiteindelijk toestemde met een bezichtiging. Onder het mom van: “Dan houdt ze eindelijk op met zeuren......”



Nou ik kan je zeggen. Ik ben opgehouden met zeuren, om de simpele reden dat het niet meer nodig was ;-)

Tijdens de bezichtiging werd ik alleen maar blijer. Het huis was echt zo groot als ik me had voorgesteld. Kijk, ik ben een vrouw en alle vooroordelen over ruimtelijk inzicht zijn op mij van toepassing. Wat cijfertjes op een plattegrond zeggen mij zeer weinig. Foto's zijn leuk, maar vertekend vaak enorm. Maar dit huis was/is echt groot. Tijdens de rondleiding hield ik nauwlettend zijn blik in de gaten. Het is namelijk moeilijk af te lezen wat lief van iets vindt. Maar ik zag het! Ik zag een kleine twinkeling in zijn ogen! Voorzichtig vroeg ik na afloop wat hij er van vond. “Groot.” zei hij. Ik liet het even rusten (pushen werkt averechts....)

Even later sprak hij de magische woorden: “Ik zie ons wel in dit huis wonen.” Ik sprong een gat in de lucht. “Maar....” (shit.... er kwam een MAAR achteraan.....) “Er moet wel heel erg veel aan gedaan worden. En ons eigen huis verkopen is ook zo maar niet gebeurd.” Zaken waarin ik hem echter wel gelijk moest geven.

Vlak daarna gingen we op zomervakantie. In die vakantie hebben we besloten om eerst ons huis te koop te zetten en dan pas dit huis aan te kopen. We zouden wel zien hoe lang het zou duren. Zou ons droomhuis al verkocht zijn voordat het onze was verkocht, dan zouden we het weer uit de verkoop halen. We zouden wel zien hoe het zou lopen. Het was in ieder geval in deze tijd wel het veiligst om het zo te doen.



Vanaf dat punt kwamen we in een soort achtbaan terecht. Na onze vakantie stond ons huis binnen 2 weken op Funda. De eerste dag al 2 bezichtigingen in de agenda! En na een week een bod!!

En toen is het begonnen. De grijze haren voelde ruimte om op te komen op mijn hoofd. Wat een stress en wat een spanning...

De hele onderhandeling van zowel het oude als het nieuwe huis heeft me minimaal 20 grijze haren opgeleverd. Zelfs mijn moeder zag ze zitten.. Na de onderhandeling duurde het slechts 3 maanden toen we de sleutel in handen hadden van ons grote nieuwe huis. Niet normaal hoe snel dat is gegaan. En toen brak de tijd van kamperen in eigen huis en klussen in het nieuwe huis aan. Ik zeg één ding. Ik ben blij dat er zo iets als haarverf bestaat. Jemig hoe stressvol kan een verbouwing en verhuizing zijn...In diezelfde tijd ben ik ook gestart met een nieuwe baan. Poink poink poink . Als onkruid kwam het grijzen goedje omhoog.

Gelukkig hebben we nu een groot huis, daar kan ik goed mijn voorraad haarverf in kwijt ;-)

We zijn inmiddels een paar maanden verder. We zijn in rustiger vaarwater beland. We wonen nu in ons mooie grote nieuwe huis. Iedereen is gewend en voelt zich gelukkig. De grijze golf lijkt zich ook wat te hebben gestabiliseerd. Het was een heel avontuur.

Verhuizen..... dat gaan we nooit meer doen. Nou ja, nooit meer..... niet zolang mijn bruine haren nog in de meerderheid zijn op mijn hoofd. Als ik over 20 jaar helemaal grijs ben, maakt het namelijk niet meer uit. Als we dan verhuis- stress hebben valt het niet meer op.

En lief.... hij wil er niks van weten, maar in de laatste maanden heeft hij een iets wat hoger voorhoofd gekregen en zijn de inhammen dieper. En zie ik daar nou ook wat grijze haren?