Verrekte hormonen

Hormonen zijn maar lastige dingen. Als er iets gebeurt waardoor de tranen bij mij opwellen, geef ik steevast die “verrekte hormonen” de schuld. Nog wel.... Maar hoe lang houd ik dat nog vol. Dinand is inmiddels 8 maanden. Ik dacht altijd dat je net zo lang moest ontzwangeren als dat de zwangerschap duurde. Maar ik ken ook verhalen van mensen bij wie het hormoon wel 2 jaar lang in het lichaam zat. Tjonge wat lang..... Maar dat betekent dat ik me nog een tijdje kan verschuilen achter die “verrekte hormon”, zonder dat ik me hoef te generen voor mijn opkomende tranen als er zich een mooie situatie voor doet. Er is namelijk niet veel nodig om mij aan het huilen te krijgen.

Als ik iemand in een televisieprogramma zie huilen, begin ik steevast mee te huilen.
Het maakt mij niet uit of ik het programma gevolgd heb of dat ik er al zappend net in kom vallen. Tranen zonder achtergrond dus. Het maakt mij niet uit.
Een happy end is ook garantie voor tranen. Of het nu een kinderfilm is of een film voor volwassenen, tranen krijg ik ervan.
Sommige mensen krijgen een brokje in de keel. Bleef het bij mij maar bij een brokje.
Het is sterker dan mij, ik kan het niet stoppen. Soms als ik een mooi liedje hoor, begin ik al spontaan te huilen.
Mensen hebben het altijd over het bekende “emmertje” dat bij tijd en wijle overloopt. Ik vermoed dat er bij mij wat is mis gegaan. Ik heb geen emmer. Ik heb zelfs geen emmertje. Ik heb een espresso kopje....je weet wel zo'n klein kopje waar maar heel weinig in kan.
Zo ook vorige week. Wij stonden langs de kant te wachten op Julian en Erik, die bezig waren met het laatste stukje van de avond 4 daagse. Ik zie ze aan komen lopen en ik schiet vol.... Op dit soort momenten kan ik me echt voor mijn tranen schamen. Ik heb ze met heel veel moeite weg kunnen slikken. Helemaal verbergen lukt het me niet.
De ochtend daarna moesten de lopers van de avond 4 daagse nog een ere rondje om de school maken. Ze werden opgewacht door de rest van de school en alle ouders. Daar kwam mijn kanjer aan. Hij straalde van trots. En alle ouders en kinderen juichten de lopers toe. Nou.....Het is te voorspellen hoe ik daar op reageerde. Gelukkig hoefde ik met niemand direct in contact te treden. Bovendien hield ik Dinand vast. Die zorgde voor een soort van dekmantel.
Mensen vinden het nu niet zo raar. Al helemaal niet als ik dan Dinand ook nog vast heb. Als mensen toch kijken, dan wuif ik met mijn hand en roep iets in de trant van “Hormonen he...” Dan geven ze mij een begrijpend knikje en gaan verder waar ze mee bezig waren. Maar wat als Dinand kan lopen? Wat als niemand meer een baby bij mij ziet??
Dan val ik compleet door de mand. Ik ben gewoon een emotionele muts.
Ik ben ondiep. Ik ben een huilebalk. Ik ben een tissue verslinder.
Mijn levens motto: “het glas is altijd half vol”. Dat is dan ook meteen de verklaring waarom die dan zo snel overloopt....

Er is ook een andere kant. Ik ben wel heel snel in tranen, maar er is ook maar weinig nodig om mij te laten lachen. Kijk dat is dan weer de andere kant. Ik kan genieten van de kleine dingen in het leven. Ik kan overal een positieve draai aangeven. Dit is wel en heel prettige kant van mij en heeft mij uiteindelijk uit menig dalletje gehaald. Dit wel nadat het espresso kopje was overgelopen hoor. Dat heb ik dan ook weer eerst nodig voordat ik weer licht kan zien.
Ik heb eigenlijk best wel geluk dat het maar zo'n klein kopje is!Stel je voor dat het een hele emmer was.... dan had ik lang moeten wachten voor dat ik de dingen weer wat positiever kon zien. Nu ik er zo over schrijf vind ik het toch minder erg dan aan het begin van dit stukje.

Wist je trouwens dat schrijven verhelderend kan werken?