Een paar maanden geleden zag ik een verliefd stelletje in onze achtertuin. Ik was erg blij dat het stelletje de conifeer van de buren koos als huisvesting. De boom hangt een beetje over onze kant heen. Zo konden we het verliefde stelletje op de voet volgen.
De spreeuwen ( want daar hebben we het hier over) kregen het al gauw erg druk. als we goed luisterde hoorde we wat getjilp. We deden een klein vreugde dansje. Het stelletje had kleintjes gekregen. Hoe leuk was dat! We genoten van het gezinnetje. Vader en moeder waren er maar druk mee. De drukte herkende wij natuurlijk. We refereerde vaak naar ons eigen drukke gezin.
Een tijdje hoorde we geen getsjilp. Het zou toch niet?? Ik kreeg een brokje in mijn keel. Gelukkig was dat niet nodig. De vogels waren er nog. De kleintjes waren wel al wat groter, dat was toen goed te horen.
Op een dag was er veel bedrijfigheid bij de conifeer. Ik kon het niet precies zien, maar ik vermoede dat het kroost voor het eerst de vleugels ging uit slaan. Emotioneel momentje kan ik je vertellen. ( zucht het gaat veel te snel.....)
2 dagen geleden begon de ellende. Onze buren ( die van de conifeer) wonen op de hoek. Daar langs loopt een voetpad. Op dat voetpad zag ik het al van verre liggen.... Een dood vogeltje... Het was een spreeuw. Ik wist zeker dat dit er eentje was van ons verliefde stelletje.Ik had medelijden met het stel. Erg triest hoor.
Maar het stel bleef ijverig hard doorwerken. Ze hadden minimaal nog één kindje. Dat is tenminste wat we uit het nest hoorde komen.
Het moge duidelijk zijn, dat ik begaan ben met het lot van het gezin.
Het is daarom des te pijnlijker dat ik vanmorgen constateerde dat er een kleintje vast zat in ONS aardbeiennetje.... En niet zo maar vast, nee behoorlijk vast. die zat er blijkbaar al een tijdje. Ik ben gek op vogeltjes, maar vind het om de een of andere reden toch heel griezelig om een wild diertje vaste pakken.
Ik schudde wat aan het net, maar het vogeltje kwam niet los. Ik schudde nog een keer... geen beweging in te krijgen. "Hoe moet dat nu?"Dacht ik. "Het vogeltje gaat dood als ik niets doe...."Ik ging op zoek naar buren die wellicht het vogeltje wel durfde te pakken. Zal je net zien..... niemand thuis.
Opeens bedacht ik me dat mijn vriendin en dierenvriend op en top, op maandagochtend in muziekwijk moet zijn. Ik belde haar op en legde het verhaal uit. Ze kwam direct en heeft het kleine vogeltje gered. Maar het was behoorlijk gewond. Vleugeltje hing er bij en hij had een sleep pootje. We hebben de dierenambulance gebeld. Die zouden het vogeltje komen bekijken vandaag. Maar het kon wel een tijdje duren. We hadden hem in een schoenendoosje gelegd. Het viel mij op dat de vader en moeder van het vogeltje steeds naar de doos toekwamen met eten in hun bek. Hoe schattig is dat! Ze hebben dus waarschijnlijk het vogeltje al die tijd eten gegeven toen het vast zat in ONS aardbeien netje. In goed (telefonisch) overleg met mijn vriendin heb ik de deksel van het doosje afgehaald zodat vader en moeder bij hun kindje konden komen. Ik deed dat ook niet zonder angst, want stel dat het vogeltje opspringt of zo.
Dat was een goede zet. Het vogeltje is op de een of andere manier uit het doosje gewipt en is onder de buxus gaan zitten. Daar kon hij goede verzorging krijgen van zijn ouders en de katten konden ook niet bij hem komen. Maar dit kleine vogeltje is net als ieder ander kind "eigenwijs"... het is gaan hupsen door de tuin. Ik volgde alles op de voet. Het vertederde mij toen ik zag dat ook andere vogeltjes het kleine vogeltje opzochten. Zouden ze nu begaan zijn met hem of zouden ze hem uitschelde voor "sukkel! Dat is echt dom dat je in dat netje terecht bent gekomen en kijk je nou eens zitten met die lamme vleugel" Ik hoop het eerste. Ik geloof net dat vogels zo gemeen tegen elkaar kunnen doen ( hoewel in de film "Rio" toch echt een gemene vogels zat....)
Het vogeltje bleef hupsen op zoek naar een veilige plek. Waar anders kun je dan terecht komen dan in ONS huis. Dat is ook de plek waar hij naar toe ging. Maar mijn medelijden kenden nog steeds grensen. Hoe erg ik ook te doen had met het vogeltje en zijn gezin. Ik vond wilde diertjes nog steeds griezelig. Deze angst was dan ook precies de reden dan ik lichtelijk in paniek raakte. Hoe kon ik dat vogeltje mijn huis uit krijgen? Ik belde weer naar mijn vriendin. Zij vertelde mij hoe ik het vogeltje moest pakken en dat als hij mij zou pikken ik dat echt niet voelde...
Maar ik durfde het toch nog steeds niet. Ik heb maar mijn moeder gebeld. Mijn mama kan namelijk alles. dus ook kleine vogeltjes uit huizen krijgen. Op het moment dat ik belde voelde het vogeltje denk ik dat hij hier niet de juiste verzorging kan krijgen. Hij was weer naar buiten uitgehupst en nu zit hij weer onder de veilige buxus. Ik hoop dat het vogeltje het red. Maarja om half drie denderen hier minstens 2 kinderen naar buiten..... Ik hoop dat de papa en mama dan nog bij hun kindje durven te komen.
Het aarbeien netje gaat weg!Liever aangevreten aardbeien dan de dood van een vogeltje op ons geweten te hebben. Telefonisch constateerde Erik dat het netje wel werkt
Ja... maar tegen welke prijs? Ik koop de aarbeien wel weer in de winkel voor 3 euro.....
wordt vervolgd.....
De spreeuwen ( want daar hebben we het hier over) kregen het al gauw erg druk. als we goed luisterde hoorde we wat getjilp. We deden een klein vreugde dansje. Het stelletje had kleintjes gekregen. Hoe leuk was dat! We genoten van het gezinnetje. Vader en moeder waren er maar druk mee. De drukte herkende wij natuurlijk. We refereerde vaak naar ons eigen drukke gezin.
Een tijdje hoorde we geen getsjilp. Het zou toch niet?? Ik kreeg een brokje in mijn keel. Gelukkig was dat niet nodig. De vogels waren er nog. De kleintjes waren wel al wat groter, dat was toen goed te horen.
Op een dag was er veel bedrijfigheid bij de conifeer. Ik kon het niet precies zien, maar ik vermoede dat het kroost voor het eerst de vleugels ging uit slaan. Emotioneel momentje kan ik je vertellen. ( zucht het gaat veel te snel.....)
2 dagen geleden begon de ellende. Onze buren ( die van de conifeer) wonen op de hoek. Daar langs loopt een voetpad. Op dat voetpad zag ik het al van verre liggen.... Een dood vogeltje... Het was een spreeuw. Ik wist zeker dat dit er eentje was van ons verliefde stelletje.Ik had medelijden met het stel. Erg triest hoor.
Maar het stel bleef ijverig hard doorwerken. Ze hadden minimaal nog één kindje. Dat is tenminste wat we uit het nest hoorde komen.
Het moge duidelijk zijn, dat ik begaan ben met het lot van het gezin.
Het is daarom des te pijnlijker dat ik vanmorgen constateerde dat er een kleintje vast zat in ONS aardbeiennetje.... En niet zo maar vast, nee behoorlijk vast. die zat er blijkbaar al een tijdje. Ik ben gek op vogeltjes, maar vind het om de een of andere reden toch heel griezelig om een wild diertje vaste pakken.
Ik schudde wat aan het net, maar het vogeltje kwam niet los. Ik schudde nog een keer... geen beweging in te krijgen. "Hoe moet dat nu?"Dacht ik. "Het vogeltje gaat dood als ik niets doe...."Ik ging op zoek naar buren die wellicht het vogeltje wel durfde te pakken. Zal je net zien..... niemand thuis.
Opeens bedacht ik me dat mijn vriendin en dierenvriend op en top, op maandagochtend in muziekwijk moet zijn. Ik belde haar op en legde het verhaal uit. Ze kwam direct en heeft het kleine vogeltje gered. Maar het was behoorlijk gewond. Vleugeltje hing er bij en hij had een sleep pootje. We hebben de dierenambulance gebeld. Die zouden het vogeltje komen bekijken vandaag. Maar het kon wel een tijdje duren. We hadden hem in een schoenendoosje gelegd. Het viel mij op dat de vader en moeder van het vogeltje steeds naar de doos toekwamen met eten in hun bek. Hoe schattig is dat! Ze hebben dus waarschijnlijk het vogeltje al die tijd eten gegeven toen het vast zat in ONS aardbeien netje. In goed (telefonisch) overleg met mijn vriendin heb ik de deksel van het doosje afgehaald zodat vader en moeder bij hun kindje konden komen. Ik deed dat ook niet zonder angst, want stel dat het vogeltje opspringt of zo.
Dat was een goede zet. Het vogeltje is op de een of andere manier uit het doosje gewipt en is onder de buxus gaan zitten. Daar kon hij goede verzorging krijgen van zijn ouders en de katten konden ook niet bij hem komen. Maar dit kleine vogeltje is net als ieder ander kind "eigenwijs"... het is gaan hupsen door de tuin. Ik volgde alles op de voet. Het vertederde mij toen ik zag dat ook andere vogeltjes het kleine vogeltje opzochten. Zouden ze nu begaan zijn met hem of zouden ze hem uitschelde voor "sukkel! Dat is echt dom dat je in dat netje terecht bent gekomen en kijk je nou eens zitten met die lamme vleugel" Ik hoop het eerste. Ik geloof net dat vogels zo gemeen tegen elkaar kunnen doen ( hoewel in de film "Rio" toch echt een gemene vogels zat....)
Het vogeltje bleef hupsen op zoek naar een veilige plek. Waar anders kun je dan terecht komen dan in ONS huis. Dat is ook de plek waar hij naar toe ging. Maar mijn medelijden kenden nog steeds grensen. Hoe erg ik ook te doen had met het vogeltje en zijn gezin. Ik vond wilde diertjes nog steeds griezelig. Deze angst was dan ook precies de reden dan ik lichtelijk in paniek raakte. Hoe kon ik dat vogeltje mijn huis uit krijgen? Ik belde weer naar mijn vriendin. Zij vertelde mij hoe ik het vogeltje moest pakken en dat als hij mij zou pikken ik dat echt niet voelde...
Maar ik durfde het toch nog steeds niet. Ik heb maar mijn moeder gebeld. Mijn mama kan namelijk alles. dus ook kleine vogeltjes uit huizen krijgen. Op het moment dat ik belde voelde het vogeltje denk ik dat hij hier niet de juiste verzorging kan krijgen. Hij was weer naar buiten uitgehupst en nu zit hij weer onder de veilige buxus. Ik hoop dat het vogeltje het red. Maarja om half drie denderen hier minstens 2 kinderen naar buiten..... Ik hoop dat de papa en mama dan nog bij hun kindje durven te komen.
Het aarbeien netje gaat weg!Liever aangevreten aardbeien dan de dood van een vogeltje op ons geweten te hebben. Telefonisch constateerde Erik dat het netje wel werkt
Ja... maar tegen welke prijs? Ik koop de aarbeien wel weer in de winkel voor 3 euro..... wordt vervolgd.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten